με αρέσει

η ποιητική α-διαφορία και η πρωτόγονη ευαισθησία των ερμηνειών μου, των εντυπώσεων που πρέπει εγώ να καταθέσω.

το τάχα που ερμηνεύεται ως παραπομπή και το περίπου ως αποσιωποίηση.
η παθητική αναφορικά με το όποιο ζωντανό συναίσθημα αντίληψή μου - αυτή που μόνο να (μην) δέχεται ξέρει.
Και, ευτυχώς, η γνώση του ότι πάντα ένα άλφα στερητικό θα μ' εκδικείται, του ότι πάντα κάτι θα λείπει παρόλο που απ' όλους θα εννοείται.