Monday, June 1, 2009

Όταν σε κοιτάζω,

Νιώθω τον θάνατο.
Έρχεται κρύος και μαύρος.
Μου παγώνει την ψυχή.
Το αίμα μου τρίζει.
Τα χέρια μου σπάζουν σα γαλάζιο γυαλί.
Οι μέρες που στραβοπάτησαν.
Οι μέρες που πέσανε.
Τσακισμένες μέρες.
Ακολουθώντας τις ώρες αναπνέω γυαλί.
Αναπνέω τα χέρια σου.
Τα χέρια σου που κινούνται στο χώρο.
Τα χέρια σου που κινούν τον χρόνο.
Τα χέρια σου που αγκαλιάζουν την θλίψη.
Τα χέρια σου που αγκαλιάζουν την πλήξη.
Τα χέρια σου που κρατάνε το μόνιμο κενό της Έλλειψης.
Τα χέρια σου που ζωγραφίζουν την Απορία.
Τα χέρια σου που μετράνε το τέλος με τις ώρες.
Εσύ, που νιώθεις το θάνατο με την αφή.
Εσύ, που τα δάχτυλα σου τα γλύφει η ζωή γλιστρώντας ανήμπορη προς τη λήθη.
Εσύ, που χαιδεύεις το τραύμα της ανυπαρξίας.
Όταν σε κοιτάζω, βγαίνω από τη Λήθη και ζω.
Ζω την αλήθεια.
Το πόσο υπέροχα νεκρός είμαι

No comments: