lithi

κάποια στιγμή προχτές βρέθηκα σε ένα στενό το οποίο νομίζω πως δεν υπάρχει. Στη μέση αυτού στεκόταν ένας κάποιος κύριος ο οποίος χαμηλόφωνα έλεγε τα παρακάτω:

η στάση.
η ισχυρότερη μορφή της ύπαρξης. η άμεση απόδειξη αυτής. η απαλοιφή της αναγκαιότητας.
το αιώνιο αεικίνητο βλέμμα του έρωτα. η λοξή τάση
της γνωριμίας των φίλων οι οποίοι έπειτα αναγνωρίζονται ως εραστές.
τα ανάλεκτα και η κρυφή αλήθεια τους.
ένας τάχα καημός, ο νίκος που λιποθύμησε
κι αυτός που άθελα του πάντα απαιτεί. Ο σκοπός που παραμένει κι αντιστέκεται:
τα πάντα ν' αποκρυσταλλώσουμε, ν' αποκαλύψουμε αυτό που ρέει, την υγρότητα μας κι
αυτό που μας κάνει τόσο ρευστούς και αθώους, εμάς τους ερωτικούς,
εμάς που κάποτε είχαμε αποκοιμηθεί έξω από μια πέτρινη επιτηδευμένη στο στήσιμο εκκλησία/εικασία.

εκτιμώντας τα λεγόμενα του, του έγνεψα από μακριά κι έφυγα. καθώς απομακρυνόμουν συνειδητοποίησα πως ο κύριος δεν ήταν κύριος αλλά γυναίκα, μια γυναίκα που έμοιαζε με υπόσχεση ευτυχίας. χαμογέλασα, άναψα ένα τσιγάρο κι άρχισα να κλαίω. νομίζω, αν και συχνά νομίζω λάθος, πως ακόμη δεν έχω σταματήσει.